Caroline runt een boutiquehotel in Asilah, op een uurtje rijden van Tanger. In het dromerige Marokko is het weer altijd heerlijk, voeren de soeks je mee naar een andere wereld en zijn de tajines de beste ter wereld. Bij Dar Azaouia reis je in het spoor van Yves Saint Laurent en Hermès, en beleef je een bijzonder kleurrijk avontuur. Een niet te missen stop in Marokko, want Caroline neemt je mee op sleeptouw bij de échte locals.
Wat doe je om je klanten enthousiast te houden?
Eerlijk gezegd, dat is geen sinecure want mijn klanten komen uit alle uithoeken van de wereld en zijn afhankelijk van nationale en internationale beslissingen i.v.m. reizen, visa en vliegmodaliteiten. De boekingsplatforms zijn met man en macht aan het lobbyen om ons als hosts te motiveren en lanceren.
Als klein hotel zijn we afhankelijk van die grote machine die het toerisme draaiende houdt. Ondanks ik tot nu toe niet met Booking.com werkte – uit principe – zijn er de andere niche reisplanners, bloggers, magazines die mij natuurlijk wel zichtbaar maakten. En grotendeels werkte Dar Azaouia uitstekend dankzij mond aan mond reclame.
Al bij al heb ik er veel vertrouwen in dat eens de Marrokaanse grenzen weer open gaan en het vliegverkeer op gang kan komen, er weer kamers zullen geboekt worden. Het klinkt misschien wat passief maar momenteel is de situatie nog zo onzeker dat we geen marktgerichte acties kunnen ondernemen. Natuurlijk borrelt het van de ideeën om onze nieuwe gasten eindeloos te verwennen. Daar zijn we al jaren goed in!
Persoonlijk denk ik dat de voorbije twee maanden niet lang genoeg waren om alle deugd en genot van verre reizen uit te wissen. Het collectief geheugen van mensen is nog intact wat de reiservaringen betreft en als de vliegtuigmaatschappijen snel volgen zullen er weer volop toeristen komen.
Bovenal zitten te veel mensen opeengepakt in landen met een goede conjunctuur, in te kleine huizen en ruimtes die snakken naar stranden en bergen en horizon en vrijheid. En eens de wereld weer op gang komt, post ik foto’s van de nieuwe kamers en de rooftop op onze Facebook-pagina en Tripadvisor.
Hoe verandert de lockdown je job?
Wow, de grote vraag. Let’s say, the job is gone! Pffffew! Van de ene dag op de andere moesten we de deuren hier sluiten en werden alle bestaande reservaties geannuleerd. Dat was wel even slikken hoor. Asilah, een kuststadje met 28.000 inwoners werd hermetisch afgesloten.
Het is zowat een competitie hier tussen de regio’s om uit de statistieken met coronabesmettingen te blijven. Tot nog toe is dat perfect gelukt dankzij het leger dat alle in- en uitgaand verkeer tegenhoudt. En ook het waakzame beleid in het plaatselijk hospitaal en de nachtelijke lockdown vanaf 18 uur tot 5 uur helpen.
Bovendien mag er maar 1 persoon per gezin met een pasje om boodschappen. De eerste drie weken heb ik mezelf opgesloten en thuis letterlijk rondjes gelopen. De pasha belde mij of ik geen document nodig had om buiten te mogen gaan en ik weigerde. Zo erg zat de schrik erin. Want als je hier ziek wordt, is’t zo goed als gedaan. De ziekenhuizen zijn niet erg “gezellig”.
Dus zoals ik zei, hotel toe, lichten uit, personeel huiswaarts en wat nu? Geen goed gevoel natuurlijk. De schok te leven in een land zonder sociale zekerheid en zonder uitzichten viel nogal zwaar. De prijzen op de lokale markt schoten de lucht in en ik wist even niet: moet ik nu beginnen hamsteren of mijn deuren en vensters met planken toenagelen en de beide benen nemen?
De eerste week was het heel onrustig op straat, veel protest, relletjes. Wat als de bevolking opstandig wordt en zich tegen de Europeanen keert? Op straat worden we soms nageroepen als de importeurs van Corona. Nagenoeg alle expats pakten hun biezen en vertrokken naar hun thuisland. Maar ik ben hiér thuis! Allemaal heel verwarrend.
Ik heb tijdens die weken enkel aan mijn grootouders en hun verhalen uit de grote oorlogen kunnen denken. Mijn survival instinct kwam snel boven! En dan ben ik ineens twee kilo afgevallen!
Maar alle paniek bleek snel overbodig. De markten hebben hier voedingsmiddelen in overvloed en de regering zorgde intussen voor een veilige omgeving. Resultaat: na twee maanden tussen vier muren ben ik dus weer drie kilo aangekomen.
Wat ik nu vooral mis is het contact met mijn klanten. De uitwisseling tussen zoveel mensen uit alle mogelijke hoeken van de wereld is zalig en zonder hen is het wel erg stil nu in dit huis.
Stel je nu orde op zaken of ga je op zoek naar nieuwe producten en/of manieren om je business verder uit te bouwen?
Vorige zomer heb ik vijf kamers waarvan drie suites bijgebouwd. Die zijn nu allemaal zo goed als af. De vier bestaande kamers zijn ook eens goed aangepakt en heringericht met gezellige relaxhoekjes. Het hele gebouw kreeg individuele airconditioning en verwarming.
De beveiligingssystemen zijn geüpdatet en er komt een intern reserveringssysteem. Bijkomende plannen zijn een bar en restaurant met rooftop en een nieuwe keuken. Dat zijn natuurlijk ingrijpende werken en dus is deze bijkomende tijd goed besteed om creatief verder te bouwen. De plannen komen helemaal van mezelf en ik doe ook alle decoratie. Mijn échte hobby. Nu het afwerkingsstadium nadert, komt de vrije tijd hier volop van pas.
Heb je nieuwe talenten en passies ontdekt?
Met hout werken. Doordat de timmerman niet meer kwam opdagen, ben ik dan maar zelf de handen aan de deuren gaan slaan en blijkt dat ik zo heerlijk rustig word door de geur van vers gezaagd cederhout. Ik kan nu scharnieren plaatsen en raamkaders timmeren. Al mijn deuren en vensters zijn van gerecycleerd cederhout. Sommige met wel tien verflagen. Veel werk maar prachtig resultaat.
Ook kaas maken is een nieuwe hobby. Yoghurt wordt sowieso altijd in huis gemaakt en zo ben ik nu begonnen met kaas op basis van verse melk met rennet. Zo een smeuïge geiten- of koeienmelkkaasjes zijn heerlijk bij het ontbijt.
Outfit tijdens lockdown: sweatpants of jeans?
Sweatpants zeker, heel de dag om in te werken en een losse djellaba na de douche.
Favoriete boeken? Waarom je ze zou aanraden?
Het huis van de kalief – Tahir Sjah
Een boek waar je het uitgiert van plezier. Iedereen die ooit droomt van een nieuw leven in Marokko zou dit boek eerst moeten lezen. Het cliché van het kleine huis op de prairie kan een ware nachtmerrie worden. Misschien is dit allemaal een eerste test om toch in dit prachtig land te mogen leven.
Het verboden dakterras – Fatima Mernissi
Het eerste boek over Marokko dat ik ooit las. Geschreven door deze recent overleden feministe en sociologe, verguisd in de jaren ’70 en nu opgenomen in de galerij van grote schrijvers. Ze beschrijft haar unieke kindertijd in een harem in Fès, haar geboortestad. Ontluisterende schoonheid.
Meneer Ibraham en de bloemen van de koran – Éric-Emmanuel Schmitt
Heerlijk kleine roman die je zo in een paar uur uitleest over de vriendschap tussen een arabische winkelier en een joodse jongen. De boodschap is vrede getapt uit het sufisme.
Paravion – Hafid Bouazza (winnaar Gouden Uil)
Roman die de romantische achtergrond van de immigratie schetst. Paravion is voor velen die in Marokko achterblijven, een land ergens in de wereld.
De beschaving is mijn moeder – Driss Chraibi
Nog zo een zwaar kaliber om de positie van de vrouw in deze maatschappij te beschrijven. Emancipatie is het woord.
Favoriete app op je smartphone en waarom?
Spotify: goeie muziek moet er altijd bij zijn.
Morocco world news: mijn groot venster op de wereld 😉
Wat is het eerste dat je na de lockdown zal doen?
Naar de zee hollen en mij tussen de golven gooien en zwemmen dat de stukken er vanaf vliegen. We zien de oceaan vanop het terras maar mogen niet op het strand. En daarna vooral veel mensen knuffelen die ik mis nu.
De website van Dar Azaouia geeft je alvast een beeld van wat je kan verwachten. Ook op de Facebook-pagina kan je meer info vinden.
